Rozdział 7 .

Myślałem, że mnie oczy myliły.
Myślałem, że się przesłyszałem.
Wiesz, jak ja się czuję?
Powiedz mi, jak się teraz powinienem czuć?

I stoję tu teraz przed tobą i czekam.
"Blue Monday" New Order

___________________________

Harry nie mógł w to uwierzyć. Ginny Śmierciożercą. Jak ona mogła im to zrobić?! Co ją do tego podkusiło? A może to Voldemort ją zmusił? Użył Imperiusa? Wymazał pamięć, wmówił coś co nie jest prawdą? Harry rozejrzał się.  Nie tylko on wyglądał na zszokowanego. Pani Weasley szlochała cicho, tuląc się do pana Weasley’a. nie mogła w to uwierzyć. Jej córka popleczniczką Voldemorta! Harry marzył tylko o tym, by okazało się to snem, że jego urodziny jeszcze się nie zaczęły lub że Ginny krzyknie zaraz coś w stylu ‘Daliście się nabrać! Ale mieliście miny!’ . A później zacznie się śmiać ze swojego żartu i zetrze Mroczny Znak. Ale on wyglądał na prawdziwy. Był prawdziwy. Dla Harry’ego były to najgorsze urodziny.

- Ginny – zaczął – powiedz że to żart, że to wszystko nieprawda.

Ale ona zaśmiała się tylko. Jej śmiech był prawie identyczny jak śmiech Bellatrix, tak samo szyderczy. Nagle Ginny przestała się śmiać, jakby wychwyciła jego myśl. Spojrzała na niego.

- To prawda Harry. – powiedziała chłodno – jestem wierna Czarnemu Panu.

- Ale Ginny… dlaczego? – spytała Molly.

 - Tylko on jeden mnie rozumie. Poza tym mam dość życia ze zdrajcami krwi, przemądrzałą szlamą i tym durnym Potterem! Powinieneś zginąć tak jak twoi rodzice! Przez ciebie Czarny Pan nie może dojść do władzy! – krzyczała Ginny – Percy miał racje, jesteście nikim, Dumbledore i te jego mądrości! Zakichany staruszek! Czarny Pan w końcu przejmie władzę nad tym światem a ja dostanę nagrodę za swoją wierność, jeszcze zobaczycie!

Znowu się szyderczo zaśmiała. Wszyscy byli w szoku. Pani Weasley dalej szlochała.

- Ginny co oni ci zrobili? Oni cie omamili! – powiedziała.

- Nie, MAMO. – odpowiedziała jej dziewczyna – oni mi pokazali prawdziwe życie.

- Och, nie nie … najpierw Percy, teraz ty. Kto będzie następny? Wróć do nas, proszę!

- Nigdy.

Harry chciał powiedzieć, że ją kocha, że wszystko pamięta, chciał ją błagać żeby wróciła do nich, do niego, lecz nie mógł wydobyć słowa. Wielka gula rosła mu w gardle. Nagle Ginny podeszła bardzo blisko niego, zbliżyła swoją twarz do niego tak, że czuł jej oddech i zapach niczym nie przypominający jej kwiatowych perfum.

- Teraz Clemence ma cię tylko dla siebie. Żegnaj Harry. Zapomnij o mnie. – po tych słowach wyszła z domu, nie patrząc na nikogo. Usłyszeli tylko jak dziewczyna deportowała się z głośnym trzaskiem. Harry opadł bezwiednie na krzesło.

* * *

Bellatrix weszła do posiadłości Malfoy’ów.

- Udało się? – spytał ją Lucjusz, gdy tylko ją zobaczył.

Bellatrix uśmiechnęła się złośliwie.

- Oczywiście. – powiedziała i usiadła przy stole – możemy działać dalej.

- Bello – powiedział Greyback. – jesteś wspaniała.

- Wiem o tym. Nikt nie zrobi tego lepiej ode mnie. A ta mała – Bellatrix wskazała na nastoletnią dziewczynę kulącą się w kącie pomieszczenia. – niedługo będzie skończona. Tak samo jak ten Potter. – Bellatrix zaśmiała się szyderczo.

Dziewczyna w kącie zapłakała cicho.

_____________________

Przepraszam że taki krótki. ;3 Nie wiem kiedy dodam kolejny rozdział bo zabierają mi laptopa na konserwację. ;/ Ale obiecuję że nadrobię zaległości z moim blogiem i z waszymi też. ;*

Pozdrawiam. <3